इतस्तत:
– डॉ. विवेक राजे
१९९० च्या दशकात अचानक काश्मिरी हिंदूंनी आपली संपत्ती, मुली आणि स्त्रिया येथेच ठेवून तत्काळ खोरे सोडून चालते व्हावे, अशा घोषणा मशिदींमधून ध्वनिक्षेपकावरून दिल्या जाऊ लागल्या. दोन जमातींमध्ये त्या आधी तणाव नव्हता, अशातला भाग नाही. काश्मिरी मुसलमान हिंदूंचा त्या आधीही द्वेष करीत होते. छोट्या छोट्या कुरबुरी होत होत्या. पण हिंदू समाज त्या कुरबुरी आणि घोषणा गांभीर्याने घेतच नव्हता. आपला सख्खा शेजारी असलेला हमीद किंवा अब्दुल आपल्याला धोका देईल, असे हिंदूंना कधी वाटलेच नाही. इतिहासापासून काहीही न शिकलेला हिंदू समाज मूठभर फुटिरांचा विचार करायला तयारच नव्हता. खो-यातील ९० टक्के मुसलमान मनाने चांगला आहे, तो १० टक्के फुटीर लोकांना थांबवेल, आपल्याला संरक्षण देईल याच भ्रमात सगळा काश्मिरी हिंदू समाज होता आणि शेवटी सरकार, शासन, पोलिस आहेतच; ते आपलं रक्षण नक्कीच करतील, असेही सामान्य काश्मिरी हिंदू समजत होता.
हिंदू समाजाला ‘गजवा एक हिंद’ ही संकल्पना चांगलीच माहिती होती.‘दार उल हरब’ म्हणजे जेथे इस्लामिक राजवट नाही, असा प्रदेश म्हणजे युद्ध भूमी तर ‘दार उल इस्लाम’ म्हणजे जेथे इस्लामिक राजवट असते असा प्रदेश, या संकल्पना व्यवस्थित माहिती होत्या. फक्त आपलाच पिढ्यान्पिढ्याचा शेजारी आपल्याला धोका देईल, असं मात्र वाटत नव्हते. सरकारी यंत्रणेवर विश्वास होता. पण संपूर्ण सरकारच फितूर होऊ शकतं, असं वाटलं नव्हतं.इस्लामचा इतिहास जरी हिंसा आणि युद्धखोरीचा असला, तरी तो धर्म शांतीचा संदेश देतो, असे जे सांगितले जाते ते खरे असावे, अशा भ्रमात काश्मिरी हिंदू समाज होता. त्याला त्या भ्रमातच ठेवण्याचा नेतृत्वाचा प्रयत्न होता. पण ठरवून हिंदू समाजाला लक्ष्य केले गेले. अनेक हत्या घडवून आणल्या गेल्या. काश्मिरी हिंदूंना जम्मू आणि या देशाच्या इतर भागांत स्थलांतर करण्यावाचून पर्याय राहिला नाही.साधारणपणे एक वर्षापूर्वी प्रदर्शित झालेल्या ‘द काश्मीर फाईल्स’ या चित्रपटाने हा इतिहास मांडण्याचा चांगला प्रयत्न केला. लोकसंख्या वाढीसाठी अधिक मुलांना जन्म देण्यासाठी आम्हाला स्त्रिया हव्यात.
यासाठी स्वातंत्र्य मिळणा-या, स्वतःला विचारांनी पुढारलेले समजणा-या हिंदू तरुणींचा सहजपणे वापर करता येऊ शकतो. हिंदू तरुणींना जाळ्यात ओढून या समाजाला क्लेश देता येऊ शकतात, तसेही या काफीर लोकांची हीच लायकी आहे. या पद्धतीने हिंदू समाजाला अपमानित करता येऊ शकते. गरज आहे ती मोठ्या प्रमाणावर हे घडवून आणण्याची. तसेही हिंदू घरांत, कुटुंबात आपल्या धर्मातील तत्त्वप्रणाली, आदर्श, आराध्य दैवते यावर फारशी माहिती देण्यात येत नाही. हिंदू कुटुंबात आज हिंदू धर्माचा गौरवास्पद इतिहास सांगितला जात नाही, ही वस्तुस्थिती आहे. आपल्या धर्मपरंपरा, व्रतवैकल्य, काही नियम यांना माहिती नसतात आणि त्याबद्दल तर यांना आदरही नसतोउलटपक्षी आपल्या धर्मातील प्रतीकांची, देवतांची, तत्त्वज्ञानाची कोणी खिल्ली उडविली, तरी यांना काहीही वाटत नाही. स्वधर्माबाबत अज्ञानी असलेल्या या मुलींना सहज फसवून आपली लोकसंख्या वाढविण्यासाठी वापरता येणार आहे आणि स्वतःला हुशार समजणारे हे आई-वडील आणि त्यांच्या मुली सहजपणाने फसवता येतात.
आमच्या धर्मात तर काफिरांना कशीही वागणूक दिली तरी अल्लाह त्यासाठी आम्हाला क्षमाच करणार आहे. त्यामुळे येथे यांना भोगू, मेल्यावर अल्लाह जन्नत बक्षेल आणि तिथे ७२ हुरे मिळतील. यात मुस्लिम स्त्रियादेखील विशेषत्वाने मदतच करतात. हे सगळं ‘द केरळ स्टोरी’ या चित्रपटाने अतिशय परिणामकारक पद्धतीने मांडले. काही काळ या सर्व बाबतीत समाजात आणि समाजमाध्यमातून चर्चा झाली. काही प्रमाणात लोकांना वस्तुस्थिती कळली, असे वाटले. या चित्रपटांत प्रचाराचा भाग जरी असला, तरी वस्तुस्थिती त्यापेक्षा भयानक आहे आणि होती. मानवी जीवनाच्या प्रत्येक क्षेत्रात मुस्लिम समाज आज कटकारस्थाने करताना दिसतो. ज्या देशात हा समाज आहे त्या प्रत्येक देशात, प्रत्येक प्रांतात हेच चित्र दिसून येते. काश्मिरी हिंदूंना काय होतंय हे माहीत होतं, त्या काळात तो समाज चिंताग्रस्त होता. आपल्या कुटुंबाची आणि संपत्तीची आपल्या जीवनाची काळजी काश्मिरी हिंदूंना निश्चित होती. पण आपल्या सुरक्षिततेची प्राथमिक जबाबदारी आपली स्वतःची आहे, हे आकलन नव्हते.
आपल्या सुरक्षिततेसाठी आपण काही पावले उचलली पाहिजेत, हे यांच्या गावीही नसावं. आज हिंदू कुटुंबांमध्ये कौटुंबिक वातावरण निर्माण करणे गरजेचे झाले आहे. त्यामुळेच आज सर्व हिंदू घरांमधून निदान रात्रीच्या जेवणाची एकच वेळ असणे आवश्यक झाले आहे. स्वतः कुटुंब प्रमुखाने ही शिस्त संपूर्ण कुटुंबाला लावली पाहिजे. कोणत्याही परिस्थितीत जेवण चालू असताना टीव्ही लावायचा नाही हा नियम व्हायला हवा. जेवण जेवताना आणि नंतरही अनेक विषयांवर कुटुंबात खेळीमेळीच्या वातावरणात चर्चा व्हायला हव्या. या गप्पांमध्ये त्या त्या दिवसाचा वृत्तांत जसा एकमेकांना सांगितला जावा तसेच आपला धर्म, परंपरा, चालीरीती, तत्त्वज्ञान, इतिहास, रामायण, महाभारत यावर बोलणं व्हायला हवे. दुर्दैवाने आज अनेक कुटुंब प्रमुखांना या गोष्टींची माहिती नाही. मद्यपानाच्या वाईट सवयींमुळे ते मुलांबरोबर जेवायला बसणे स्वतःच टाळतात, असे लक्षात येते. व्यसनी कुटुंब प्रमुख आपल्या कुटुंबाला कोणतेही आदर्श देऊ शकत नाही, हे लक्षात घेतले पाहिजे.
धुणे वाळत घालण्याच्या काठीचा वेगळा वापर करता येतो हे शब्दांनी आणि कृतीने आपल्या मुला-मुलींना दाखवणे आवश्यक आहे. घरातील तिखटाची पूड जर पर्समध्ये बाळगली (आज तर असा तिखटाचा स्प्रेदेखील उपलब्ध आहे.) तर, ती तुमचं संरक्षण करू शकते, याची जाणीव पुढल्या पिढ्यांना करून देण्याची वेळ आलेली आहे. स्वसंरक्षण करण्यासाठी ‘मन, मेंदू आणि मनगट’ यांची आक्रमक मशागत करावी लागते, हे बालवयापासूनच शिकवावं लागेल. आक्रमण हा स्वसंरक्षण करण्याचा सर्वात परिणामकारक मार्ग असतो, हे आमच्या तरुणांच्या मनावर बिंबवले पाहिजे. यासाठी सामान्य माणसाने कायद्याविषयी, आपल्याला वाटणारी अनाठायी भीती झुगारून दिली पाहिजे. कायदा आमच्या संरक्षणासाठी आहे. आमच्या परंपरा, संस्कृती, हिंदू धर्म आणि बहुसंख्य असलेल्या हिंदू माणसाच्या संरक्षणासाठी आहे. पण जर याच कायद्याचा इस्लामद्वारे गैरफायदा घेतला जात असेल तर हिंदू समाजानेदेखील याच कायद्याचा आपल्या संवर्धनासाठी वापर केला पाहिजे.
हिंदू समाज १८८५ पासून विचारांची ही गल्लत करीत आहे. ‘अहिंसा परमो धर्म’ वा ‘गंगा जमुना तहजीब’सारख्या संकल्पनांमुळे आमच्या मनात, विचारात एक भ्रम निर्माण केला गेला. तो जितक्या लवकर आम्ही दूर करू शकू तेवढ्या लवकर आम्ही ही लढाई जिंकणार आहोत. हिंदू समाजाला जिवंत राहायचे असेल, या देशाला यशोशिखरावर न्यायचे असेल तर विचारांची गल्लत करून भागणार नाही. शब्दांना उत्तर शब्दांनी, अभ्यासाला उत्तर अभ्यासाने तर शस्त्राला उत्तर शस्त्रानेच द्यायचे असते. शस्त्रासमोर शब्द आणि शास्त्रासमोर तलवार कुचकामी ठरत असते. gajwa e hind सामोपचार, आप्तस्वकीय, तत्त्वज्ञान युद्धभूमीवर कामाचे नसतात. हाच संदेश भगवद्गीतेद्वारे श्रीकृष्णाने अर्जुनाला आणि पर्यायाने समस्त हिंदू समाजाला दिलेला आहे.
उत्तरप्रदेशचे मुख्यमंत्री योगी आदित्यनाथ म्हणतात तसे, ‘जो जिस भासा में समजे, उस भासा में समझायेंगे!’ तसेच समजावण्यासाठी हिंदू समाजाने आता तयारीला लागले पाहिजे. गजवा एक हिंद’ ही संकल्पना आम्हा हिंदूंना समजली असेल तर ‘अग्रत:श्चतुरो वेदा: पृष्ठत: सशरंधनु, इदंब्रह्मम इदं शापं, शापादपी शरादपी।’ अर्थात चारही वेद अभ्यासून जीवन तत्त्वांविषयी आम्ही वादविवादास तयार आहोत आणि त्याच वेळी जर शस्त्रांनीच लढण्याची कोणाला खुमखुमी असेल तर पाठीवर असलेल्या धनुष्यबाणाचा आम्ही उत्तम वापर करू शकतो, ही मानसिकता हिंदू समाजाने दाखविण्यास तयार असणे गरजेचे आहे.
९८८१२४२२२४
